Sıfırla bir arasında bir yerdeyim. Doğumla ölüm arasında bir yer burası. Barış ve savaşın tam ortasında uzun bir yol. Bazen suç ve cezanın dönemecindeyim. Belki hiç tanışmadığım birinin yüreğindeyim. Bir çizginin içindeyim, bir diğerinin dışındayım. Aylaklıktayım. Bir kahvehanede dolaşan kör sineklerin meskenindeyim. Ömür boyu ağırlayacağım sırlarımla birlikteyim. Var mısın diye merak ettiğim zaman, bil ki bir rahlenin dibindeyim. Sen beni nereye koyduysan oradayım. Hiçbir zaman da bir yere gitmedim.
Vatanımı seçmedim ama kaderim olan bu yeryüzünü çok beğendim. Anlayacağın coğrafya, kader lakırdısını çiğnedim de geldim. Var olmanın dayanılmaz hafifliğindeyken yok olmayı nasıl hayal edebilirim? O vakit tahayyül sınırlarını yırttım da geldim. Sen beni başka bir yere uygun görene kadar beklerim, çünkü vatanım sensin.
Umduğun yerde bulamadığında anlayacaksın ki ben sahiden bıraktığın yerdeyim. Ama bıraktığın yer hala bıraktığın yerde mi? Ya sen bıraktığın sen misin? Kendine gelmek için vesayet bulamadığında anlayacaksın ki ben de sana yürüyerek geldim. Varamazsın diyenlere dedim ki “o uğurda olmaktır hedefim”. Pusulan var mı diye soranlara seni tarif ettim. Ben değişmedim ama sanırım yol boyunca tekamüle eriştim.
Peki sen neredesin? Yola çıkmayı hayal etmekten çok nasıl geri döneceğini hesap ettin. Şimdi toprağın altında mısın, yoksa bulutların bile üstünde mi? Parmaklıkların ardında mısın yoksa bir kuyunun içinde mi?
Benim hala baki umudum ama artık sakallarım bile yoruldu. Şakaklarım uyuştu. Tekdüze geçti çocukluğum. Sırtım hep terli, alnım hep tuzlu. Bir iskeledeyim, üzerimde tulum. Biliyorum, yolum epey uzun. Yoldakiler hayli huysuz.
Nefsimin çoğu mesai, belki hayatım böyle zayi, bu yol neresi, burası yolun neresi? Birkaç ihtimalden ibaretim, belki benden önce yol biter, belki yoldan önce ben biterim.
